“Eli boş gidilmez gidilen yere / Boş gelmedim ya Rab, ben suç getirdim.

            Dağlar çekemezken bunca vebali / İki kat sırtımda pek güç getirdim.”

            (Tahirü’l- Mevlevi – 1877- 1951- Mesnevi şârihi, Mesnevihan)

            Ben kendi hesabıma söyleyeyim; bu dörtlüğün samimiyeti beni çok etkilemişti. Yolculuk var, gidiyoruz da yüzümüz ak, nefsimiz pak mıdır? Günahtan daha büyük bir dünya yükü var mıdır? Bu yükü Allah’ın huzurunda itiraf etmek samimiyetin bir göstergesidir. Bunca insanlar, insanlık bu yükün altında ezilirken, can verirken yine bayram havasındalar. Günah, ruha yüklenen yüktür ve insanı iki büklüm eder.

            Başka bir şair de şöyle demişti:

            “Her günah bir boynuz yapsaydı, sokaktan geçilmezdi boynuzlulardan.”

            Günahların gizli kalması da, günah işleyen için dolaylı bir iyiliktir. Ya günahını, ağzını köpürterek anlatanlar, günahına şahitler tutanlar, orta yerde aleni olarak işleyenler, fasıklar!.. Demek ki onlar bu yükün farkında değiller. Ya da günah - sevap tanımayanlar, kâfirler, hakikati örtenler!..

            Fakat Rabbimiz merhametlidir:

            “Eğer Allah, yaptıkları yüzünden insanları hemen cezalandırsaydı, yeryüzünde hiçbir canlı kalmazdı. Fakat Allah, onları belli bir süreye kadar erteler.” (Fatır, 45)

            Günah işlemeyenler sadece peygamberlerdir. Onların dışında insanlar günah işlerler; fakat başını iki avucunun arasına alıp da düşüncelere dalanlar, günahlarına pişman olanlar kutlu insanlardır.

            “Bu yavuz nefsime verdim dilekler / Yalancı dünyada çektim emekler.

            Günahım yazmağa aciz melekler / İnayet senden Allah’ım, senden inayet.”

                                                                                                        (Yunus Emre)

            Bu düşünceler sadece bizim medeniyetimizde gelişmemiş, Batı’da “akleden” insanlar çıkmış, yapmış oldukları her türlü melanetten pişmanlık duymuşlar, fakat ne yazık ki, ne yapmaları gerektiği konusunda bilgileri olmadığından, ya da yanlış bilgilendiklerinden bir sonuca varamamışlardır. Böyle olunca da kendilerini alkole, uyuşturucuya vermişlerdir.

            Bunların en ünlülerinden bir de Beaudelaire (Bodler)dir. (Bodler, Cumhuriyet dönemi Türk şairlerinin neredeyse tümünü etkilemiş bir Fransız şairidir.) Bir sözü şöyledir:

            “ Ey Rabbim! Bana ruhumu ve gövdemi iğrenmeden görecek kuvvet ve cesaret ver.”

            Ruhundan ve gövdesinden iğrenmek! Gövdesini fıtri yolda kullanmayanın ruhu kapkaranlıktır; demek ki bunu hissediyor. Ama nafile, nefsi emmare imparatorluğunun vatandaşlarında pişmanlık, “sahip olamadım” düşüncesinin vehimleridir. Asıl endişe, “olamadım” duygusunun izdüşümü olmalıdır.  “Daha fazlasına sahip olamamaktan” doğan endişe ise çok ağır bir yüktür. Bunu dindirmenin en kestirme yolu da içkidir, uyuşturucudur; çünkü onlar olmasa ruh feryat ediyor.

            Oysa tövbe, feryat eden ruhun ilacıdır.

            “Derviş diye dolandım / Ulu suçta bulundum.

            Yunus umduğum Hakk’tan / Rahmet imiş benim.” (Yunus Emre)

            Ümitsizlikle küfür eş sayılır; bu nedenle suç ne kadar çok olursa olsun, sığınılacak yer Allah katıdır. Rahmeti Hakk’tan isteyenler, iç huzuruna ererler.

            Yunus yine ne güzel dile getirir bu yolun yordamını:

            “Yunus okur diller ile/ Ol kumru bülbüller ile

            Hakkı seven kullar ile / Çağırayım Mevlâm seni.”

            İnsan beşerdir, şaşar. Şaşıran insan şaşırdığı yerde kalmamalı, kendine gelmeli ve şaşkın yollardan uzaklaşmalıdır. Bunun da yaşı yoktur, son nefese kadar geçerlidir. Hayatın dağdağasına kapılmadan düşünmeli, fani olduğunun bilincine ermeli ve gidilecek yerin adresi iyi bellenmelidir. Birçok insan adressiz yaşamaktadır; bu durum kaybolmanın resmidir. İnsana kurtuluş adresi veren din yalnızca İslam’dır.

            “Âşık Yunus bu sırrı anlayanın

            Ciğeri büryan (kebap), gözü giryan (ağlayan) gerektir.”

D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci