Afrin…

            Savaş stratejisi uzmanı değilim ki, şu şöyle oldu, bu böyle olmalı, tarzında yorumlarda bulunayım. Bu işi yapan değerli askerler, uzmanlar var ve o işi onlara bırakalım.

            20 Temmuz 1974 Kıbrıs çıkartmasından beri Türk ordusu ilk defa sınırlarının dışına çıkıyor.

            O günlerde bıyıkları daha terlememiş gençlerdik. Erbakan ve Ecevit’in ortaklaşa kurduğu hükümet dönemiydi ve Kıbrıs’a, oradaki soydaşlarımızı, Rum zulmünden kurtarmak adına bu çıkarma yapılmıştı ve başarılı olmuştu.

            Amerika, bu çıkarmamız üzerine bize ambargo uyguladı ve bu ambargo seksen darbesine kadar sürdü. Bu ambargo döneminde Türkiye bayağı sıkıntılar çekti, birçok şey bulunmuyordu ve karaborsa satılıyordu. Bu durum, ahlâkın bozulmasına da yol açmıştı.

            Aynı Amerika’yla şimdi de karşı karşıyayız.

            Milli İstihbarat’ını CIA’nin eline vermiş bir Türkiye yok artık. Ordusunun neredeyse tüm teçhizatını ABD’ye emanet etmiş “bağımlı” bir ülke yok. Her şeyden önemlisi, Amerika’ya “dayı” diyen yöneticiler yok; dik duran, ülkesinin çıkarını canından yeğ bilen, milli ve yerli olmayı şeref sayan insanlar tarafından yönetilen bir memleketimiz var. Buna ne kadar şükretsek azdır.

            Bir millet, kendisini yönetenlere güven duyarsa, inanırsa, paniğe kapılmaz ve inandığı yöneticilerini her konuda destekler.

            1991’de Amerika’nın Körfez çıkarmasında yurt dışındaydım. Halk o denli paniğe kapılmıştı ki, sabah uyandığımızda biz de şaşırmış ve marketlere gitmiştik. Marketlerde ne makarna kalmıştı, ne pirinç, ne un! Fransa’da bulamadığım bu yiyecekleri belki Almanya’da bulurum diye arabamı hızla Almanya’ya sürdüm ve markete girdim. Birkaç poşet undan başka bir yiyecek orada da bulamamıştık. Yalnız olsam bir çaresini bulurdum, ama üç çocukla el diyarında kalakalmıştık.

            Bir de şimdi memleketime bakıyorum; herkes sakin ve vakur. Ne marketler boşalıyor, ne bankalarda kuyruk var. Herkes işinde gücünde. Bu durum bir asaleti sergiliyor; bu milletin tarihindeki duruşunu terk etmediğini göstermektedir ki, bu da büyük bir moral kaynağıdır.

            Yalnız şu durum insanın canını sıkmaktadır:

            Böyle bir harekâtta dua edecek dil, hakkı görecek akıl ve Mehmetçik’ini kucaklayacak gönül taşımaktan mahrum; üstelik müstehzi/ alaycı tavırlarıyla iğrenç görüntü sergileyenler yok mu, bunların bu tutumları bana düşmandan daha ağır gelmektedir.

            Zaman birlik olma zamanı iken, asırlık oyunlarını alenen sergilemekten çekinmiyorlar ve güya “barış” adına twittler atıyor, kimi de direkt olarak kinini kusuyor! “Düşman içerden olunca kapı kilit tutmaz.”  denir, ama bu sefer kapının kilidi de, anahtarı da emin ellerde.

            Bu yaşıma geldim, ilk defa “yerli ve milli” duruş sergilenen bir zamana tanık oluyorum. Bu sadece Afrin harekâtı ile ilgili değil, her konuda, bütün sıkıntılara göğüs gererek bu asil duruşu sergileyen bir Başkomutan’ımız var. Bu çok sevindirici bir durumdur elbet.

            Birileri hâlâ 2019 hesapları peşinde! “Afrin’den yüz akıyla çıkılırsa, 2019’da da bu adam başarılı olursa!..” yangınları içinde!

            Milleti için canını hiçe sayan bir lider, elbette milletinin başında olacaktır; bundan daha doğal ne olabilir? Ordu siperde, halk camilerde duada; birileri de sıkıntıdan kadehlerin peşinde!..

            Bu sefer cephede secdeye kapanan askerler, camilerde duaya kalkan eller sevinecek inşallah.

D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci