Üstad Necip Fazıl’ın ölümünün 38. yılı. Ne kadar uzun bir zaman geçmiş; fakat daha dün gibi hatırlıyorum, eller üstünde tekbirlerle tabutunun taşındığını. Hayat böyle bir şey, gelen gidiyor; fanilik yurdunda ebedi kalmak ne mümkün.

            Üstad’ın hayatı, mücadelesi destanlık çaptadır. Onu herkes kendi çapınca değerlendirdi, değerlendiriyor. Cins insanlar güneş gibidir; kimini ısıtır, kimini aydınlatır, kimini de yakar. Necip Fazıl karanlık bir zamanda ve manen zemheri kışın ortasında güneş gibi doğdu. Bu güneşin ışık ve ısısı güllere vurunca onları nefis kokuttu ve fakat pisliğe, leşlere vurunca da iğrenç koku yayıldı onlardan. Bir yerde yaşadığı çağın vicdanı oldu ve olmaya da devam ediyor.

            Geçim sıkıntısı çeken insanlardan sanatçı çıkmaz. Osmanlı’nın yıkılış sürecinde doğdu. Dedesi M. Hilmi Efendi ağır ceza hâkimiydi ve emekli olmuştu. Emekli aylığı on altı altın liraydı (Bir altın lira bugün 3300 tl.) ve bir dolar da seksen kuruştu. Dolayısıyla çocukluğu sıkıntı içerisinde geçmedi.

            Herkesin değer yargısını kaybetmeye başladığı o dağılma sürecinde fıtri yapısına sadık kalarak İslam’ı her şart altında savundu. Edebiyatın, sanatın her dalına el atarak ve orijinal söylemler üreterek boynu bükük gençliğe sahip çıktı, yol gösterici oldu. Kürsülere hapsedilen İslam’ı meydanlara taşıdı; davasını canı pahasına, kodeslere girme pahasına savunucusu oldu.

            Camilerin işlevsiz, Din’in garip kaldığı bir dönemde din adamı değil, ama dininin adamı oldu; ciğerinden kalemine kan çekerek satırlara işledi; gençliğin sadırlarına mührünü bastı.

            Şairdi; gaibi kurcalayan çilingirdi. Döneminin “sahte kahramanları”ni yerden yere vurarak hakikat ışığını meydanlara yansıttı. Yüzün üzerinde kitaplar yazdı. Yazmış olduğu kitaplardan bazıları edebiyat, sanat duvarlarını da aştı. Eleştirmediği “yazar-çizer” takımı yoktu; çünkü onun gözünde hiçbiri, ama hiçbiri hakikat avcısı değildi. Bu nedenle eleştirildi, “kibirli” denildi kendisine. Oysa o, “ Sonsuzluk kervanı peşinizde ben/ Üç ayakla seken topal köpeğim.” diyecek kadar, sonsuzluk kervanının yolcuları karşısında alabildiğine mütevazı, hatta mahviyet sahibiydi. “Kibirliye karşı kibirle” davranışının sadakasını veriyordu.

            İnsan, çoğunlukla başkalarını değerlendirirken kendince bakar, zamanın çeperinden çıkamaz, dönemin kültürel yapısının duvarlarını yıkamaz. Necip Fazıl’ın yaşadığı dönemi bugün anlayabilecek konumda değiliz, diye düşünüyorum. Altı yüz yıl üç kıtada konuşlanarak dünya devleti olmuş, cihat imparatorluğu kurmuş bir devletin yıkılış sürecini bugün kitaplardan okuyarak anlayabilir miyiz? Milyonlarca insanlarını savaşlarda toprağa vermiş, Balkanlardan Ortadoğu’ya, Kafkaslardan, Kuzey Afrika’ya kadar olan bölgelerden acılarla, kanla çekilerek dünya emperyalizminin kanlı kıskacında can çekişen bir devletin kucağında doğmanın nasıl bir şey olduğunu, aynel yakın yaşamamız ve anlamamız mümkün değildir.

            Üstad böyle bir zamanda dünyaya geldi ve “mukaddes emanet” in davacısı oldu. Sanat ve edebiyatın ne denli bir güce sahip olduğunu bize anlattı. O dönemde birçok Osmanlı kalıntısı “ilim adamı” vardı; fakat hiçbirinin sesi bugünlere kadar pek ulaşamadı. Kimisi asıldı, kimi sürgün edildi, kiminin mesleği kadük oldu, ortada kaldı; bu durumda da geride kalanlar sessizliğe büründü. Hal böyleyken mukaddes emaneti omuzlayıp bugünlere taşıyan Üstad oldu.

            Anadolu’nun terk edilmiş, kuşlardan başka kimselerin konmadığı köyünden çıkıp, adressiz bir şekilde dolaşırken, Rabbim nasip etti, onunla bizleri buluşturdu ve kimliğimizi bize iade etti. Bana sonsuzluk kimliğimi hatırlatan bir insanı ben sevmeyeyim mi?

            Rabbim günahlarını bağışlasın Üstad’ım, mekânın cennet-i âlâ olsun. Onu okumayan, bu milletin nesini biliyor ki? Onu okumayan, anlamayanın ruh ürpertisinden haberi var mıdır acaba?

D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci