“Hz. Osman halife olur olmaz, halka bir şeyler söylemek için minbere çıkar. Kâinatın Efendisi Peygamberimizin (AS) minberi üç basamaktı. Hz. Ebubekir halife olunca, minberde ikinci basamağa oturmuştu. Hz. Ömer halife olunca o da üçüncü basamağı seçmişti.
Hz. Osman ise minberde son basamağa oturur. Bunu gören ve hikmetten pek nasibi olmayan biri:

            “Senden önce gelen iki halife, Resulullah’ın (AS) yerine oturmadılar. Sen mertebe bakımından onlardan üstün olmadığın halde neden onlardan üstün olma sevdasına düştün?”” diye Hz. Osman’ı kendince hesaba çeker.

             Hz. Osman’ın adama cevabı hikmetlerle doludur:  “Eğer üçüncü basamakta dursaydım, kendini Hz. Ömer’e benzetti diye bir vehim hâsıl olurdu. İkinci basamakta otursaydım, bu defa da kendini Hz. Ebubekir’e benzetiyor, diyebilirlerdi. Minberin üstü ise, Hz. Mustafa’nın (AS) yeridir. Beni o Peygamberler Sultanı’na benzetmek kimsenin aklına gelmez..”

”         Ondan sonra kalbi Allah sevgisiyle dolu olan Hz. Osman, hutbe okunacak yerde oturdu. İkindi vakti yaklaşıncaya kadar, dudaklarını kapadı, sustu. Halife’nin o uzun sükûtu sırasında kimsenin, “haydi söyle” demeye, ya da mescitten dışarı çıkıp gitmeye gücü yoktu. Halkın bilgisiz ve görgüsüz olanlarına da, bilgili ve görgülü bulunanlarına da bir heybet düşmüştü. Mescidin içi de dışı da Allah’ın nuruyla dolmuştu.”  (Mesnevi’den)

            Önder, lider, yönetici; neyi, nerede, ne zaman ve nasıl yapacağını bilen insandır. Öyle bir gönül varlığı taşır ki, onun sükûtu bile insanları eğiticidir, kuşatıcıdır. Kendini arındırmamış insanların, insanları yönetmeye kalkışmasından daha büyük bir zulüm yoktur; çünkü bu zulüm topluma şamildir. Nefsin basamaklarının tepesine çıkıp şeytana el sallayanların baş olması demek, fitne ve fesadın iktidar olması demektir. Buna “evet” diyenlerin, bu zulme ortak olduklarını da bilmeleri gerekir. Kim olursa olsun fark etmez, nefsanî arzularla koltuk sevdasına düşenler, kendi nefislerine zulmettikleri gibi, temsil edecek oldukları halka da zulmetmiş olurlar.

            Kimin iktidar olduğuna bakılmamalı; iktidara gelenin arınıp arınmadığına bakılmalıdır. Nefsini ilahlaştıran, makam ve mevki düşkünü, dünyalık uğruna yapamayacağı entrika ve kötülük bulunmayan biri veya birilerinin iktidarı, halkın hem maddi hem de manevi sefaleti demektir. Böylesi iktidarlar halkını sevmez, onlara “sürü” gözüyle bakar. Nefislerini ilah edinen bu insanlar, halkı, sırtına basılarak yükselinen bir semer gibi görür. Bu mantık, aslında onları yer bitirir de bunun farkına bile varamazlar; çünkü ferasetleri körelmiştir.
Körlerin güneşten nasibi olmadığı gibi, benlik (ego) duygusuna kapılan insanların hakikatten nasipleri yoktur. Bir yerde, kazara, nasipsizler iktidar olurlarsa, güneşin gölgesi uzar. Uzayan gölge, güneşin batışına işaret eder; halk da karanlığa gömülür.

             İlahlığa soyunanlar! Siz, firavundan daha zeki ve daha güçlü değilsiniz. Sizin, Nemrut’un ateşinden daha yakıcı bir ateşiniz de yok. Firavun’u yutan deniz duruyor, Nemrut’u öldüren topal sinek de uçuyor. Nedir bu iktidar hırsınız? Biliyor musunuz, sizin bu hırsınız, gün gelecek deniz olup sizi boğacak, sinek olup burnunuzdan içeri girecek ve âleme rezil ve rüsva edecektir.

            Bir de Hz. İbrahim’in (AS) ihlâsının ördüğü Kâbe’ye bakınız. O mescidin üstünlüğü, taşından ve toprağından değildir. Yapıcısında hırs yoktu, çekişme, iktidar kavgası yoktu da bu üstünlük o yüzden meydana geldi. İbrahim (AS), gönlünü kazıdı taşa ve onun adı Kâbe oldu. Sen koltuğuna hırsını, şehvetini kazıyarak yürüyorsun; bunun için şehvet yüklü zihinleri taşırıyorsun! Gönlünü kazı milletin zihnine, garibin yüzüne içten bir tebessüm et, merhamet nurunu yansıt gözlerinden; helal yoldan yürü, haramdan, canavardan kaçarcasına kaç! O zaman sen Rabbin kulu olarak, kulların içini aydınlatır ve gerçek lider olursun.

            Sen, Süleyman (AS) gibi nefsine hâkim ol da devler, köşk ve saray yapılması için yardımcı olsunlar sana. Sen, Musa (AS) gibi iktidar hırsını içinden çıkar da Kızıldeniz sana kırmızı halı döşesin. Sen, Kâinatın Efendisi (AS) gibi, uykudan uyandığında, hasırın izleri yüzünden harf harf okunsun ki, kisraların dize gelmesi gibi modern kisralar, firavunlar, senin aşkının karşısında eriyip gitsinler. Yoksa tarihin duvarlarına taş koyan el değil, duvarlara taş olursun. O taştan da ev yapılmaz. Hidayet kapısı açık; bu kapıyı kapayan olma, açan ol!

            Bir insanı kim bir iktidar hırsı içinde görüyorsa, ya o insan yanlış bir yoldadır ya da iktidar hırsından gözleri kan bürümüş olanlar,  o insanı veya o insanları cehenneme sürüklüyorlar. Sen de bu insanların yüzlerindeki ince liflerde şeytanın oynaştığını göremiyorsan, göklü bir hastanede bir göz ameliyatı olmalısın.

            Kalbini temizleyen ve Rabbi ile dost olanlar iktidar olduklarında, yağmurun gece yağdığını ve gündüzün güneşli bir hava olduğunu görürsün. İnsanların, farkında olmadan ve nedenini bilmeden mutlu olduklarına şahit olursun. Hayvanların, yaylaklarda boylu boyunca otladığını duyarsın. Ve müminler iktidar olduklarında, gökyüzü ile yeryüzünün evlenerek “ “insan” adında bir güzel varlık doğurduğuna tanık olursun.

Sen, kalbinde gönül iktidarını tamamlamayanların iktidar olmasını istiyorsan, cezanı şimdiden çekmeye hazır olmalısın. Sen önce kendi gönül iktidarını tamamla, ondan sonra duaya otur, duan kabul olsun. Alnı, Rabbine secde etmemiş, ruhları kararmış olan insanların baş olması demek, inan, depremlerden daha şiddetli bir ruh sarsıntısı ve erozyonudur.

            Her şey, ama her şey senin ruh iktidarına bağlıdır. Cins, cinsini çeker. Yine de sen bilirsin!

D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci