Kendimi adeta iş ve ev arasına sıkışmış bir hamburgere benzetiyorum. Acıktığımda, kendi kendimi yemekten de zevk alıyorum. Tıpkı değirmen taşı gibi, içime buğday attıklarında ne güzel, un fışkırıyor her yanımdan, buğday yoksa kendi kendimi öğütüyorum.

            Bunca insanların arasındayım; fakat kimsecikler beni anmıyor, hal ve hatırımı sormuyor. Olsun, bir yerlerde anılmıyorsam ölmediğimi bileyim; çünkü genellikle insanlar öldüklerinde anılıyor. Sağ veya ölü olduğumun bile farkında değilim; öldüğümü sosyal medyadan bir gün ben de okur ve öğrenirim.

            Bir iş için bir yerlere başvuruda bulunuyorum; “tamam” diyorlar, ama gönlüm emin değil. Gönlümün emin olmadığı işten hayır gelmez diyerek ordan uzaklaşıyorum.

            Güçlükler karşısında sırt sırta verip güçlüklere karşı mücadele ettiğimiz arkadaşlar, barış zamanında sırtlarını birbirlerine çevirip düşmanca davranmaya başlıyor. Can verirken kardeşçe, paylaşırken düşmanca! Can mı daha kıymetli, mal-mülk mü? Doğrusu çözemedim.

            İnsanlar renkli hayalleriyle evleniyor, ev kuruyor. Evlendikten sonra renkli hayaller uçuyor, kara kara zaaflar ortaya çıkıp evin içini kaplıyor. Sahi, hayat bu kadar kapkara mıydı?

            Aynaya baktığımda kendimi çok yakışıklı / güzel görüyorum; sokağa çıktığımda kimsecikler yüzüme bile bakmıyor. Anlıyorum, bu insanların gözleri kör!

             Beni kimsecikler görmedi madem; o zaman evlenip düğünümü yapayım, kendime bir “Oscar Töreni” düzenleyeyim; bir geceliğine de olsa beğenilmek ve alkış muhteşem!

            Geçenlerde polis çevirdi, bir kimliğime baktı, bir de bana baktı; “Sen bu değilsin!” dedi ve beni arabamdan aşağı indirdi. Polis memuruna yüzümü gerdirdiğimi, burnumu küçülttüğümü, göğsüme silikon taktırdığımı, botoks yaptırdığımı, kaşlarımı kaldırttığımı ve özgür olmak için boğazıma dövme yaptırdığımı… anlata anlata canım çıktı. Yine de inanamadı ve benden doktor raporu istedi. Bilirdim böyle olacağını, arabamın torpido gözünden, ruhsatnamenin içindeki doktor raporlarını çıkarıp polise gösterdim, eh inandı işte! Sakın sadece arabanın ruhsatıyla yol almayın, mutlaka yanınızda çağdaş kimliğiniz olan “estetik rapoları”nız bulunsun.

            TV’de izlediğim dizinin kahramanını seyrederken o kadar dalmış ve onunla o denli bütünleşmişim ki, mutfakta ocak tutuştu, vaveyla kopuyor, hiçbirinden haberim olmadı.

            Geçenlerde internette tanıştığım kişi hayallerimi kamçıladı; onunla buluştuk. O da mı vücudunu değiştirdi ne, fotosuna hiç benzemiyordu. Ama olsun, birkaç dakikalığına da olsa,  internette sörf yapmak ve hayallerimize kanat takıp uçmak muhteşem!

            Dünyanın tüm haberlerini internetten, sosyal medyadan izliyorum. Demek ki ben çok önemli bir insanım; ama beynimin bu kadar karmaşayı alabileceğinden kuşkuluyum. Eskiden daha iyiydi galiba, darbe yaparlardı, üç gün sonra işler durulunca öğrenir, rahat nefes alırdık. Şimdi gece yarısı milleti yataktan kaldırıyorlar, uyku düşmanları, vicdansızlar!

            Rahmetli babaannemin bir sözünü zaman zaman hatırlarım, ama iş işten geçtikten sonra. Şöyle derdi babaannem: “ Büyük sevinçler, elem tohumlarının açılmış çiçekleridir.” Ama ben baharda açan çiçeklerle hiç karşılaşmadım ki. Kış boyu kokusuz duran saksı çiçekleriyle büyüdüm. Hazdan haza zıplayıp durdum, elem tohumları içime ekilmedi ki, bahar çiçeklerini koklayabileyim.

            Şimdi daha iyi anlıyorum; çocukluğumda ağlayarak her istediğimi aldım. Bugün gözyaşlarım bile kurumuş, neye ve kime ağlayacağımı da bilemiyorum?

            Şimdi ben kendi kendimi yemekle meşgulüm! O kadar acıktım ki kendime!..

D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci