Bazı insanlar vardır ki, yaşarlarken millete hizmet ederler; halk onları sever, adeta baş tacı eder, öldüklerinde de hayırla anılırlar.

            Bazı insanlar da vardır ki, öldüklerinde millete hizmet etmiş olurlar. Çünkü onlar, sağlıklarında millete kan kusturmuşlar, fiziki ve manevi işkencelerle halkı ağlatmışlardır.

            “Ne kendi eyledi rahat, ne halka verdi huzur,

            Yıkıldı gitti cihandan, dayansın ehl-i kubur.”

            Ne kendisi rahat etti ne de halka huzur verdi. Bu dünyadan yıkılıp gitti, artık bundan sonra kabirdekiler ona katlansınlar, anlamına gelmektedir. (kubur: kabirler)

            Sultan İkinci Mahmut zamanında bir Halet Efendi varmış ve zalimliğiyle ün yapmış biri imiş. Her fani gibi dünyadan göçüp gidince, dönemin şairlerinden Arif Paşa, onun ardından bu beyti söylemiş, diye rivayet edilir.

            Kim söylerse söylesin, insanların canına tak ettiğinde, mazlum olanlar şair de olmasalar, zulüm onları adeta şair yapar, söyletir. Bu tip insanların sayıları çoğalırsa, dünya cehenneme döner. Fiziki savaşlardan, algı savaşlarına geçerek insanlığın ruhunu kuruturlar. İnançlara karşı savaş açarlar ve insanları ruhen köleleştirirler. Tarihte de zamanımızda da Firavunlar, Ebu cehiller hep oldu, olacaktır. Mesele, Hakikat’ten yana olabilmektir.

            17. Yüzyılda yaşamış olan ünlü hiciv şairi Nefi’nin hicviyeleri meşhurdur. Nefi, dönemin veziri Tahir Efendi’ye hakaret ettiğinden, Tahir Efendi Nefi’ye “kelb” (köpek) demiş. Nefi de hemen bir şiirle ona cevap vermiş:

            “ Bize kelb demiş Tahir Efendi/ İltifatı bu sözde zahirdir.

            Maliki’dir benim mezhebim zira/ İtikadımca kelb, tahirdir.”

            Maliki mezhebinde köpek temizdir, derken; aynı zamanda Tahir Efendi’yi de kelb (köpek) yapmaktadır. 

            Vezirin biri, kendisini çok eleştiren şairi evine yemeğe davet eder. Vezir, şairin yediği yemeğin içine zehir koymuştur. Bir süre sonra şair zehirlendiğini anlar, sofradan hızla kalkar. Vezir alaylı bir ifadeyle sorar:

            “Böyle birden bire kalktın, nereye gidiyorsun?”

            “Göndermek istediğin yere.”

            “Öyle ise babama selam söyle.” Sözün burasında şair büyük bir öfkeyle:

            “ Cehenneme uğrayacak değilim!” der.

             Bu bir söz ustalığıdır.

            “Çok da mağrur olma kim meyhane-i ikbâlde,

            Biz hezâran mest-i mağrûrun humarın görmüşüz.” (Nabi)

            (Talih meyhanesinde – geldiğin yüksek mevkilerde – çok da gururlanma; çünkü biz gururdan sarhoş olanların binlercesini daha sonra sersemlemiş halde görmüşüz.)

            “Gözlerim ebnâ-yi âdemden o kadar yıldı ki,

            İstemem ben Fatiha, tek çalmasınlar taşımı.” (Şair Eşref)

            (Ebnâ-yi âdem: Âdem’in çocukları, yani insanlar.)

            İnsanlar vardır; bir damla su gibi rakı şişesine düşmek ister ve haram bir hayat yaşar. İnsanlar vardır; bir damla su gibi, istiridyenin ağzına düşüp inci olur, kıymet kazanır, gerdanlıklarda boy gösterir.

            Dünyada insanların gördüğü yüzler veya şeyler gerçek olanlardır; bunlar duyu organlarıyla hissedilenlerdir. Ancak hakikati görmek, onu hissetmek er olanların işidir ve o çok değerlidir.

            “Bir kimsede beşeriyet sıfatlarından bir tek kıl bile kalsa, o kişi arşa, göklere mensup değildir.” (Mevlâna)

            Bugün dünyayı yönetenlerin sıfatlarına, insanlık sıfatı taşıyanların bakması mümkün değildir. Kargalar arasında, Anka kuşu olarak bulunanlara Allah kolaylık versin.

            “Öldü de millete hizmet etti.” Halka bu cümleyi söyletmemek için, yaşarken Hakikat avcısı olmak gerekir.

            D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:DAliTasci