Türkiye yine bir seçime gidiyor.

AK Parti, hem iktidarda bulunmanın ve hem de son dönemde biraz daha muktedir olmanın avantajıyla aday adaylarının gözdesi konumunda.

Kendini meclise atmanın en kestirme yolu AK Parti. Bazıları buna; halka hizmete başlamanın yeri ve zamanı da diyor...

CHP ise, seçime doğru; ana muhalefet olmanın verdiği avantaj ve dezavantajlarla meşgul.

Dokunulmazlık zırhının milletvekillerinden kaldırılması konusundaki en keskin savunucu CHP, yargı kıskacındaki tutuklu bazı isimlerin adaylık başvurusu karşısında zor bir tercihle karşı karşıya.

CHP, Kılıçdaroğlu ile statükodan sıyrılıp yeni ufuklara yelken açmak, iktidar olmak istiyor. Bu hedefe ulaşmada uygulanacak yöntemleri rahatsız edici bulan parti içindeki bir kesim ise Kılıçdaroğlu’nun önünde ciddi anlamda bir engel teşkil ediyor.

Son kongre her ne kadar Kemal Bey için bir gövde gösterisine döndüyse de, Cumhuriyetle birlikte kurulan CHP gibi köklü bir partide kimsenin tek başına kral olamayacağını başta Kılıçdaroğlu olmak üzere herkes biliyor.

Bu seçimin sonucu, CHP’deki konumunu direkt olarak ilgilendireceği içindir ki zaman, geriye doğru Kılıçdaroğlu adına işliyor. Bu da, ‘başarısız olursam siyaseti bırakırım’ diyen Sayın Kılıçdaroğlu’nun manevra alanını sanki biraz daraltıyor gibi.

Başbakan Erdoğan ise, ‘kazansam da kaybetsem de son seçimim’ diyerek kendine manevra alanı açtı. Hemen herkesin kabul ettiği üzere; siyasal alanda ciddi bir muhalefetle karşılaşmadığı için, partiyi kuran ve bugüne getiren adam olarak geniş bir karizma yaptı Erdoğan.

Kendisini 'Amerika ve İsrail’in Büyük Ortadoğu Projesi’nin eş başkanı ilan edenlerle, Türkiye’ye İslam şeriatı getireceğini savunanların aynı kişiler olması, karşısındaki muhalefetin yaşadığı paradoksu en belirgin ortaya koyan örnek olsa gerek.

Siyasal yargıyı, darbeci generalleri bertaraf eden Erdoğan’ın bu tarz muhalefetlerle bırakın yıpratılması, burnundan tek kıl alınması dahi mümkün değildi. Nitekim de olmadı.

Erdoğan, en güçlü haliyle bu seçimlere giriyor.

Arkasına; kaos, kavga gürültü istemeyen vatandaşın, iş dengesinin bozulmasına tahammülü kalmayan esnafın, halkın tercihlerini etkilemede önemli rolü bulunan sanat dünyasının, yatırımları pamuk ipliğine bağlı sanayicilerin, yatırımcıların ve dünyayı silahların gölgesinde değil; kapitalist aklın, mantığın çerçevesinde yönetmeyi arzulayan küresel sermayenin desteğini alan Erdoğan; bu seçimlerin de favorisi olarak öne çıkıyor. Anketler de bu yönde zaten.

Ben bu dönemde eli bu derece sağlam olan Sayın Erdoğan’ın adaylık tercihinde; liyakate değil daha çok sadakate bakacağını tahmin ediyorum.

Ülkeyi idare eden zaten teknokrat bir kadro var. Meclis, ne yazık ki mevcut siyasi partiler yasasının çağdışı yapısı nedeniyle parmak kaldırılıp indirilen bir yer olmaktan öte geniş bir işlevselliğe kavuşamıyor. Liyakat çok da önemli bir meziyet değil artık! O zaman sadakati yüksek adaylar için bu dönem artı avantaj. Teşkilattan aday adayı olanların bana göre şansları biraz daha yüksek meclis yolunda… 

Eski siyaset bitti artık. Dünya, kapitalizmin gerektirdiği üzere yol almaya devam etmektedir. Küresel sermayeye kafa tutacak sağlam bir halk iradesi henüz kıvılcım vermemiştir. Orada burada ayaklananların da aslında küresel bir oyunun dolgu malzemesi, konu mankeni olmaktan öte bir işlevsellikleri yok.

Bu sürece ayak uyduranlar, çağ açıp kapatacak yeni bir dünya isyanı çıkana kadar zirvede kalacaklar. Duygularıyla siyaset yapanlar ise yine kaybedenler kulübü üyeliğini güncelleyebilirler. Acı ama gerçek bu!

İnsanlar, ‘Herkesi satın alırsınız, sadece fiyatları farklıdır’ diyen kapitalist yaklaşımın birer parçası olmaya devam ettiği müddetçe, bu kapitalist düzenin yıkılıp yeni bir çağın açılması da uzar gider.

‘Kahrolsun kapitalizm’ diyenler; aslında parası olmadığı için sermaye düşmanlığı yapanlarsa, komşusu açken tok yatanlar; dünün mücahitleri bugünün siyah ciplerle gezen müteahhitleriyse, bu süreç daha da uzar…

Sadakat ehli; hadi yine iyisiniz! İbre sizden yana...