İçine yolculuğun başlar, hasrete düşersin. Yolculuk bitmez, sen bitersin. Kim ne derse desin, sevgilisin; çünkü yollara düşensin.

            Ruhun vatanı dünya değildir, çünkü o dünyaya sığmaz, dünya onu kuşatamaz, üstelik dünya fanidir/geçicidir. Oysa ruh ebediyet adayıdır; bu nedenle onun dünyada mutlu olabilmesi adeta imkânsızdır. Her an, her şeyin olabildiği bir yerde ancak tedirginlik vardır ve dünya bunun mekânıdır. İnsanın dudağına, dünyada ancak mutluluk balı sürülür.

            Vatan, ruhunu kalıba dökebildiğin yerin adıdır. Ruhun kalıba döküldüğü yer burası olamaz. İnsan sürekli hasret/özlem içindedir; çünkü ruhunun aradığı sevgilisinden ayrıdır. Dünya, ayrılık meydanıdır ve Leyla çöllere açılmıştır. Ama umut daima kapıdadır ve insanı dünyada ayakta tutan da budur.

            Dünya, can sıkıntısından başka bir şey değildir. Canı sıkılan sakinleştirici alır. Dünya, hem canını sıkar, hem de sakinleştirici olarak müsekkin/ ağrı kesici verir. Bu geçici müsekkinin adı maldır; makam, şöhret, evlad-ü iyaldır.

            Bir insan “aşıkım” diyorsa, onun vatan özlemi var demektir. Bu özlem onu yollara düşürür. Bu yolun adı kulluktur, kulluğu olmayanın aşkı mı olur? Hangi sevgili, sevgilisine kul/ köle olmamıştır? Kulluğu olmayan sevgiliyi tanımıyor ki, ona âşık olsun.

            Kimin adına ne yapmışsan, aslında onu güçlendirmişsin. Kendi adına bir şey yap ve kendini güçlendir. İnsanın kendi adına yapacak olduğu en önemli şey, Rabbine kulluktur. Aslında bunu sadece kendi adına da yapmaz; o, iyi kul olunca bundan herkes istifade eder. İyi kul olamayanlar problemli insanlardır ve her problem, insanlık için bir engeldir. Uygarlıklar bu engelli dünyaların adıdır. Çünkü uygarlıklar, sevgilide yok olanları değil, nefsini ilahlaştıranları üretir.

            Âşık, aşkta boğulmaktan korkmaz. Çölde susuzluktan ölmek üzere olan biri, “Ah şimdi bir gölde boğulsam!” demez mi? Yüzme biliyorsa orada da boğulmaz.

            İç yolculuğuna başlayan insan diridir. Önündeki yollar onu korkutmaz; çünkü sevgiliye ulaşma duygusu vardır. Çöllere düşse, aslanlarla karşılaşsa; çölleri yeşil vaha olarak görür, aslanları gümüş kanatlı kuş diye algılar. Her varlık, kendisini sevgiliye götüren bir araçtır ve bu anlamda güzeldir.

            Âşık, yollara düşünce gördüğü her şey onu hayrete düşürür. Bir yaprakta âlemleri seyreder; bir sinekte yaradılış sırrının basamaklarına tırmanır. Taşın nabzını tutar, rüzgârın bestesini dinler. Her bela, günahından boşalmadır ve onu hafifletir.

            Susuz kalanın sevgilisi sudur; her yerden sanki sular akar. Dağ, taş, ova su kaynar; çünkü aradığı sudur. Kim, neyi arıyorsa odur ve onu bulur. Himmeti dünya olanın değeri çöplüktür. Himmeti Sevgili olanın ise paha biçilmez değeri vardır. Size değer verenler, Sevgili’den nasiplerini almamışlarsa, aman uzak durun onlardan! İşte gerçek ölüm budur.

            Simurg yollara düştü, kızgın çölleri geçti, ölüm vadilerini aştı ve saraya ulaştı. Sarayda ona ayna sunuldu, aynada Simurg (otuz kuş)! İçinin aynasını hiç görmemişsen kendini nasıl tanıyacaksın? En acı olan şey, insanın kendine yabancılaşmasıdır. Küfür bunun adı olsa gerek; kendi hakikatini örten zifiri bir örtü. Dünyada sevgilisini arayışa çıkmayan herkes yabandır. Buzdan suya, sudan buhara ulaşamayan kalp yabandır ve vatansızdır. Özgürlük ruhun rüyası ve mayasıdır mirim, nefsin değil.

            “ Hatun, şu kumandayı ver de dizi başlıyor, kaçırmayalım.”

            “ Yarın fabrikada yönetim kurulu toplantısı var, erken uyumalıyım.”

            “ Bey, doğum günümde alacak olduğun kolyemi hala almamışsın.”

            “ Anne, yarın okulca geziye gideceğiz, valizimi hazırla.”

            “Komşu, yarın altın günümüz var, unutma!”

            “ Ağabi, sosyal medyada şunu gördün mü?”

            Uff! Beynim zonkluyor!..

                     D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci