İman gayba olur. Gayb, beş duyuyla algılanamayan, zihinsel bir olgudur. Duyu organlarıyla algılanan şeye iman et denmez. Örneğin, elindeki kalemi gösterip, Bu kalemdir, inan! denmez. Bu kalemdir. denilerek, karşıdakinin duyularına saygı gösterilir.
Fakat, Allaha iman et, ahirete iman et. denilir; çünkü Allah ve ahiret kavramları, beş duyuyla algılanamayan, devreye zorunlu olarak zihnin girmesini gerektiren kavramlardır.
Peygamberler, aklın tek başına tam olarak kavrayamayacağı gayb ı insanlara bildirmişlerdir. Her şeye egemen olan bir Allahtan ısrarla söz etmişler, ahiret denen ve ölümden sonra gidilecek mekandan haber vermişler ve ölümün son olmadığını söylemişlerdir.
Peygamberler bütün bunları, Allahtan vahiy yoluyla almış oldukları ayetler aracılığıyla insanlara duyurmuşlardır. En son Hz. Muhammed ( AS ) Kuranla insanlığa seslenmiş ve Allahın diliyle Mülk Allahındır! demiştir. ( Malikel mülk )
Burada iki şey ortaya çıkmaktadır:
Bir: İnsan gayb a inanmayarak, zihninde Allaha ve ahiret gününe yer vermez; inanmama özgürlüğü vardır. Gücün kendisinde olduğunu iddia ederek, hayatını da kendisinin yönlendirmesi gerektiğini savunur ve bu uğurda çaba sarfeder. Bunun felsefi karşılığı sekülerizm", siyasi adı da laiklik" tir. Bir başka adı da Aklın egemenliği dir.
İki: İnsan gayb a inanarak, Allahı yaratıcı ve tek egemen güç olarak kabul eder. Evrenle birlikte dünyayı yaratan ve yaşanır kılan, yarattığı şeylere işleyiş yasası koyan mutlak güç sahibi Odur. Ahiret denilen bir öte alem vardır. Ölüm yokoluş değil, yeniden ve ebedi varoluşun ilk adımıdır. Evreni, dünyayı ve kendini yaratanın koyduğu yasaları anlamayı, yine Onun yarattığı akılla idrak etmeye çalışır. İnsan mutlak özgür değildir. Zaten ölümün olduğu yerde, mutlak özgürlükten söz etmek saçmalıktır. Kul, Allaha karşı sorumludur. Ahiret sonsuz bir alemdir. Cennet-cehennem vardır. İyilik yapanlar cennete, kötülük işleyenlerse cehenneme gideceklerdir. Dünyada yaşarken, Allahın koymuş olduğu bireysel ve toplumsal yasalara uyanlar cennete, ( Evrenin yasalarına insan zaten zorunlu olarak uymak durumundadır; güneşin doğuşu engellenebilir, dünyanın dönüşü durdurulabilir mi? ) bu yasalara uymayanlarsa cehenneme gideceklerdir. Cennet mutluluk yeri, cehennemse azap mekanıdır.
İşte bunların tümüne İslamiyet - Teslimiyet" denilmektedir.
Birinci grup insan, teslimiyeti kabul etmeyerek, aklın vahiyle olan ilişkisini de dışlamaktadır. Dolayısıyla kendi aklını "en üstün ve egemen" olarak algılamaktadır. Laiklik, aklın vahiyle ilişkisini kabul etmeyen ve vahyin getirdiklerini akıla kabul ettiremeyen siyasi bir anlayışın adı olarak karşımıza çıkmaktadır.
İkinci grup ise, evrenle birlikte dünyayı, dünyayla birlikte birey olarak insanı, insanların oluşturduğu toplumu; hatta ahiret kavramını ayrı ayrı görmemekte, her birini, bir diğerinin içinde ve tamamlayıcısı olarak algılamakta ve bu anlayışının adına Tevhid demektedir. Namaz kılmak nasıl bir ibadet ve bireysel arınmaysa, zina etmemek, içki içmemek, rüşvet yememek
de hem bireysel, hem de toplumsal ibadet ve arınmadır. Birey çekirdektir, toplum ağaçtır; çekirdeksiz ağaç olabilir mi? Bireysel olarak arınanlar, Allahın mülkünde, vahyin ışığıyla da devlet i arındırarak toplumun felahını sağlamak ve ahirete salimen bir geçiş yapmak, onların imanlarının, yani varoluşlarının sebebidir. Bütün bunları, tek egemen güüç olan Allahın rızasını kazanmak ve ona layıkıyla kul olmak için yaparlar. Oysa, seküler anlayışta kul kavramı, en istenmeyen ve tiksindirici bir kavramdır.
Birinci grup, Allahı, hayatına karıştırmaz. Allah, hayatın içinde söz söyleyen biri değildir; O, miadını doldurmuş bir kocakarı gibi bir kenarda oturan ve olup bitenleri sadece seyretmekle yetinen biridir. Yapılacak olan hiçbir yasaya bir madde bile koyamaz. Peygamberiyle gönderdiği ayetler, zamana mağlup olmuştur ve dolayısıyla da Allah, zamanlar üstü bir varlık değildir.
İkinci grup için ise Allah, her şeydir. O, insanı ve bütün alemleri yaratan, yaşatan ve yönetendir. Onu bir an unutmak bile en büyük gaflet, yani yokoluştur.
Birinci grup, Allahı işe karıştırmamanın adına laiklik demektedir. İkinci grup ise, bireysel ve toplumsal alanda Allahın karışmadığı hiçbir alan görmemekte ve bunun adına teslimiyet" demektedir. Müslümanlara göre Mülk Allahındır ve O, mülkünde tek söz sahibidir.
Şimdi, her iki anlayışın bulunduğu yerde bir anayasa yapılmak istenmektedir. Yapılacak olan bu anayasada, Allahın emri olan başörtüsünün hak olarak yer alması, laikliğe aykırı bulunmaktadır. Laikler, bu anlayışlarıyla kendileriyle çelişmemektedirler; çünkü Allah, toplumsal düzene, yasalara karışamaz.
Peki, Allahı, Peygamberi, Kuranı; kısacası Dini, Hayatının her bir bölümünde olmazsa olmaz olarak gören Müslümanlar ne yapacaktır? Onların, kendileriyle çelişmeden yaşayacak oldukları bir yer olmayacak mıdır? Müslümana göre vatan, inancını ( imanını ), yani ruhunu kalıba dökebildiği yerdir.
Herkes kendi sitesini kurdu, kuruyor; Müslümanlar da Medinelerini kurmasınlar mı?
Anayasayı değil, anayasaları halk seçmelidir.
NOT: Lozan Antlaşması 24 Temmuz 1923 tarihinde imzalandı; fakat İngilizler bu antlaşmaya 6 Mart 1924 tarihinde imza koydular. Yani 3 Mart 1924 tarihinde Hilafetin kaldırılışından üç gün sonra. İlginç!