Rize’nin unutulmaz, ölümsüz Belediye Reisi Ekrem Orhon’u 1981 yılında tanımıştım.
İlk gördüğümde; masasının üzerinde duran ”Büyük düşün!” yazısı ile 1936 yılından beri üzerinde hiç eksik etmediği papyonu dikkatimi çekmişti. 1936 yılında Rize’de papyon!
Selam olsun o günlere ve insanlara..
Rahmetli Orhon, 1963-1973 tarihlerinde Rize belediye başkanlığı görevini yürüttü.
12 Eylül 1980’de tekrar bu göreve getirildi ve vefatına kadar görevinde kaldı
Dahası 1983 yılında görevinin başında vefat etti.
Dönemin Karayolları Genel Müdürü Turan Esen ile Kars’ın Göle ilçesinde rahatsızlandı.
Ölüm döşeğinde bile sön sözü, isteği ”Rize-İspir-Erzurum yolunu tamamlayın" oldu.
27 yıl geçti, 12 ay işleyecek şekilde bu yol hala tamamlanmadı.
Rize’ye ve Rizeliye yaptığı hizmet, Rizeli’nin gönlünde tüm tazeliği ile koruyor.
Baba reis, Mühendis eğitimini ABD’ de almış, hizmeti doğduğu Rize’ye yapmış.
Bu kadar da vatanperver, milliyetçiydi.
***
27 yıl sonra neden Ekrem Orhon?
Rahmetlinin, hayatımda çok önemli bir yeri vardır.
Birincisi; ölümü Rize için büyük bir kayıptı.
İkincisi; ölüm haberi; ulusal basında ilk imzamın çıktığı haberdi.
Meslek büyüğüm Hasan Kurt, Tercuman-Bulvar Gazetesi’nin Trabzon temsilcisiydi.
Ekrem Orhon’un ölüm haberini aldığında; beni Rize’ye göndermişti.
Evindeki arşivinden çeşitli resimleri ile yeni bilgileri Hasan Kurt’a getirmiştim.
Haberi o yazdı ve gönderdi. Habere kendi imzasını değil, benimkini atmıştı.
Dürüst davranıp, büyük bir jest yapmıştı bana.
Hiç unutmam; 10 Ağustos 1983 günüydü,
Bulvar Gazetesi’nde; tam sayfa olarak ve benim imzamla ”Rize’de bir çınar devrildi” başlığıyla verilmişti.
***
Ankara’daki Rize etkinlilerinde; rahmetli Orhon’un kızı Çayhan Dervişoğlu ile karşılaştık.
27 yıl geçmesine rağmen tanımıştı beni. Söz konusu Bulvar Gazetesi’ni hala saklıyormuş.
Uzunca sohbet ettik. Babası gibi Rize milliyetçisi.
Tek arzusu, babasının son vasiyeti olan, ölüm döşeğindeki son sözü olan; Rize-İspir-Erzurum yolunun, kesintisiz; yaz- kış işleyecek şekilde tamamlamasıdır.
Bunu çok arzu ediyor.
Bu sohbetimiz, 27 yıl sonra; bu yazıyı yazmama neden oldu.
İyi de oldu.
Reis babaya tekrar rahmet diliyorum.