Öyle samimi olunuz ki, sıktığınız her ele ruhunuz aksın.
Birisiyle tokalaştıktan sonra, eksilmesinden şüphe ederek, parmaklarınızı sayıyorsanız, karşınızdaki insanın samimiyetsiz olduğuna hükmedebilirsiniz.
Samimiyet, içtenlik insanın cevheridir; o cevheri taşıyana insan denir.
Samimiyet, her dönemde aranan Anka kuşudur; fakat bizler bu dönemin insanları olduğumuz için midir, Kafdağı’nın arkasına düşmüş gibi bir hali vardır. Aramakla bulunmaz, fakat bazen kuytularda cılız sesler çıkarabilir.
Samimiyeti üreten yer ruhun derinlikleri olsa gerek. Oysa ruhlar bukağılara vurulmuş kürek mahkûmları gibidir; sesi çıksa kırbaç sırtında şaklar.
Samimi olmayanların yüzlerine kapkara bir bulut iner; onun için onların sözleri zemheri kışın soğuğu gibi dondurucudur. Samimiyetin olmadığı yerde güven kaybolur. Güvenin kaybı, insanların yaşarken ölümleri demektir.
Kocaman bir ülkeyi yönetenlerin samimiyetini test edin, bu samimiyetten halka düşen pay, o ülkenin karakter yapısı olarak ortaya çıkar. Çünkü iktidarlar, halkın samimiyetinin test edildiği yerlerdir.
Ben bu cümleleri kendi kendime mırıldanırken, Mehmet efendi derinden bir “off” çekti. Hayrola, dedim. Keşke demeseydim, yaşadığı aldatmacaları, samimiyetsiz söz ve yüzleri, insan görünümlü şeytanları, ikiyüzlü riyakârları, insanlığından istifa etmiş hayvandan aşağı tipleri ve daha neleri ve neleri bir bir anlatmaya kalktı. Anlattıkça coşuyor, coştukça anlatıyor ve dudakları köpürüyordu.
Sana samimiyetle bir şey söyleyeyim mi, dedim. Samimiyetle söyleme de söyle, dedi. Biraz kendine gel, bütün insanları aynı kategoride değerlendirme, dedim. Yine bir “of” çekti ve sustu!
Bizim medeniyetimizde, elinde yem var bahanesiyle hayvanı çağıran, fakat onu aldatanın şahitliği kabul edilmezdi. Vaadini yerine getirmeyenlerin sözü dinlenmezdi. Karakterlerin tarumar olduğu yerlerde kişilik aranmaz. Kişiliklerin kayba uğradığı yerlerde bütün değer yargıları erozyona uğrar: Evlat babayı, karı kocayı, öğrenci öğretmeni, komşu komşuyu, sevgili sevgiliyi tanımaz; güven ortamı yerle yeksan olur. Herkes yaşamadığı değerleri konuşmakla günlerini geçirir; fakat eline fırsat geçince de o değerlerin namusunu kirletir.
Bayılıyorum, çocukların samimiyetine; yalandan uzak davranışlarına, kirlenmemiş ruhlarına. Çocuk kalbi taşıyan insanların ellerini öpmek istiyorum. Ümitsiz değiliz, arada bir güneş yüzlerini göstererek içimizi aydınlatıyorlar.
Samimiyetin denek taşı Allah’a kullukta aranmalıdır. Lebaleb imanla dolu olan bir kalbin Allah’a secde edişi, samimiyetin en önemli göstergesidir.
Hiçbir dünyevi karşılık beklemeden bir muhtaca uzanan bir el, samimi bir eldir.
“Ben kazandım.” demeyip zekât veren el mübarektir, samimidir.
Bir dağ başında, yapayalnız, dağların heybetine, taşların yapısına, ağaçların, çimlerin albenisine bakarak, onları yaratana gözyaşları içerisinde secde eden alından daha samimi kim olabilir?
Bir gece vakti ayı, yıldızları seyredip evrenle bütünleşebilen insan ne mübarek insandır! “Hoşça bak zatına kim zübde-i âlemsin sen.” – Şeyh Galip - (Kendine iyice bir bak, âlemin özüsün.)
Samimiyet, kalpten “öteki”ni çıkarıp davranmanın adıdır. Kalpten “ötekiler” çıkmadan, oraya Allah’ı misafir etmek olabilir mi?
Kalbine Allah’ı misafir edebilen insan samimidir; onun kalbi yürek olmaktan çıkmış gönül olmuştur. Gönül, Allah sevgisini içinde taşıyan kalp demektir. Gönülsüz insanların samimiyetine inanılmaz.
Samimiyetin sembolü Allah Resulüdür (as); Allah ona güvenerek Kur’an’ı inzal buyurmuştur.
Allah ve Resulü’nün gösterdiği yoldur, dosdoğru ve samimi yol. Bu yolun dışındaki tüm çıkmaz yollar karanlıktır ve gayrı samimidir.
NOT: Cahit Zarifoğlu’nun ölümünün 35. Yılında ona Allah’tan rahmet diliyorum.
Genç denecek yaşta ölen Mevlana İdris’e de Rabbimden mağfiretler diliyorum.
D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci