Yazımı yazmak için masanın başına oturduğum zaman, zihnim dolu doludur. Güncel olayların hızla akışı, politik manevralar, olaylar, sözler bir insan olarak beni de elbette etkiler.
Ne var ki, güncel olayların anaforundan, elimden geldiğince, kendimi uzak tutmaya çalışıyorum.
Evet, gazete günlük haber, yorum demektir, ama kalıcı fikirlerin de olması gazeteyi gazete olmaktan çıkarmaz. Zaten günlük olaylarla ilgilenen o kadar çok yazar arkadaş var ki, hepimize onların yazıları yeter de artar.
Bizim yazdıklarımız da biraz farklı olsun, olmaz mı? Sevgili okuyucularımın da o yönde istekleri olduğunu biliyorum. Öyleyse başlayalım:
Gazali’nin İhya’sı kendi sahasında muhteşem bir şaheser konumunda bulunuyor. Mübarek insan, elli beş yaşında ölmüş. Sadece İhya’sı dört bin sayfa. Ya diğer eserleri? Bereketli hayat işte buna denir.
Kim ne derse desin, İhya bir ahlâk kitabı. İnsanın arınması için vazgeçilmez bir eser. Yaklaşık bin yıldır da Müslümanların gündeminde olması boşuna değil. Osmanlı döneminde iki kitap halka açık olarak okunurdu: İhya ve Mesnevi. Gençlere tavsiyem, İhya okusunlar ve ihya olsunlar.
Dördüncü ciltteki “reca-ümit” bölümünden Peygamberimizin (AS) bazı hadislerini sizlerle paylaşmak istiyorum. Umulur ki ruh dünyası sarsılmış, ızdırap içinde kıvranan veya intiharın eşiğine gelmiş bazı kardeşlerimize bir ab-ı hayat olur.
Peygamber(AS) buyuruyor:
“Eğer kul, göklerin ucuna varıncaya kadar günah işlese, benden af dilediği ve umduğu müddet, o günahlarını af ederim, diyor Allah.”
“Nefsimi kudret elinde tutan Allah’a yemin olsun! Mümin kulu hakkında Allah, şefkatli annenin evladına merhametinden daha fazla merhametlidir.”
“Muhakkak ki Allah, kıyamet gününde öyle bir af ilan edecek ki, o af, hiç kimsenin hayaline bile gelmiş değildir. Hatta iblis bile, kendisine isabet etsin ümidiyle, o affa uzanır.”
Dünya çoğu zaman hepimizi bunaltıyor. Binbir sıkıntı, vehim kalbimize, beynimize uçuşuyor. En kötüsü, ümitsizlik denilen ruh kanseri gelip yanı başınızda oturur ve sizinle adeta alay eder.
İnansın inanmasın tüm insanlar zayıf yaratılmıştır. Ölüm denilen hayatın tek gerçeği sizi sizden almak için kapıda beklemektedir ve mutlaka bu gidiş gerçekleşecektir. Hastalık, yaşlılık acziyetimizi somutlaştırır. Gerek kendimizin başına ve gerek yakınlarımıza gelen belalar, kötü haller duygularımızı etkiler, mutlu iken, bir anda mutsuz olabiliriz.
Zayıfız ve zaaflarla malulüz, bir güce sığınmak zorundayız. Bu güç niçin Allah olmasın, sevgili kardeşlerim? Basit şeylere, fani oluşumlara kızarak Mutlak Sevgili’ye küsülür mü? Aklını düşün, gözünü, elini, kulağını ve diğer bütün organlarını düşün! Bunları sana O vermedi mi? İnkârın neye yarar, sen de inanmıyorsun ki inkârına!
Peygamberimizin şu sözüne bakınız:
“Muhakkak ki Allah’ın yüz merhameti vardır. Onların doksan dokuzunu zahire olarak bekletmiştir. O yüz merhametten (Rahmetten) bir tanesini dünyaya göndermiştir. O rahmetle halk birbirine merhamet ediyor. Binaenaleyh anne evladına şefkat gösteriyor. Kıyamet günü geldiği zaman bu rahmetini, o doksan dokuza ilave eder, sonra hepsini bütün halkın üzerine yayar.”
Hz. Ali’den gelen şu müjdeli habere bakınız:
“Güzel muamelede bulun” (Hicr:85) ayeti indiği zaman Resulullah, Cebrail’den (AS) sordu: “Ey Cebrail! Ayette konu edilen “güzel muamele” ne demektir? Cebrail: “Sana zulmedeni af ettiğin zaman onu kınama, demektir.” Bunun üzerine Resulullah (AS):
“Ey Cebrail! Öyleyse, Allahu Teâlâ, af ettiği kulunu kınamaktan çok münezzehtir(uzaktır).”
Buna karşılık Cebrail de Peygamberimiz de ağladılar. Allah onların ikisine de Mikail(AS)i gönderdi. Mikail dedi ki: “Sizin Rabbiniz size selam ediyor ve diyor:
“Affettiğim kimseyi nasıl kınarım! Bu benim keremime uymayan bir şey.”
Kullar hiç günah işlemese, Rabbimizin affedicilik sıfatı nasıl tecelli edecek? Ama günah işlememek için çaba göstermek de güzel insanın özelliğidir.
Maruf-u Kerhi’den sarhoşlara beddua etmesi istendiğinde, Maruf, iki elini kaldırıp şunları söyledi:
“Ya Rab! Onları dünyada nasıl sevindirdiysen, ahrette de öyle sevindir.” Bu sözüne şaşıranlara şöyle demiş: “Allah, onları ahrette sevindirmeyi murat ettiğinde tövbeye sevk eder.”
İnsan demek, baştan sona ümit içinde olan varlık demektir. Ümidi içine almış kalp, âlemlerden daha geniştir. Gözümüzün önüne kibrit çöpü koyarak dünyayı kime karanlık ediyoruz? Bizi Rabbimizden daha çok seven ve esirgeyen mi var? Gönül pınarlarımız hâlâ akmaya başlamamışsa, kalbimizin gözesine dökülmüş dünya betonunu acilen sökmemiz gerekir. Ümit; insana, insanca duygular veren muhteşem bir eylemdir.
D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci